Izopatia (izoterapia) – wywodząca się z homeopatii dziedzina medycyny niekonwencjonalnej, w której preparaty lecznicze tworzone są na bazie substancji związanych z przyczynami lub produktami choroby. Leki izopatyczne zawierają dokładnie taką samą substancję, jak ta, która wywołała chorobę u danego pacjenta, np. próbkę złuszczonej skóry i sierści kota w przypadku osoby uczulonej na kocią sierść lub produkt chorobowy, np. płyn z okolic zapalnie zmienionego stawu w przypadku osoby cierpiącej na artritis. Izopatia zapoczątkowana została przez Josepha Wilhelma Luxa w latach 30-tych XIX wieku. Jemu także najprawdopodobniej zawdzięczamy ten termin oraz sformułowanie głównej tezy izopatycznej Aequalia aequalibus curentur, czyli zasady identyczności.
Izopatia, traktowana jako dziedzina homeopatii, nie została zaakceptowana przez wszystkich homeopatów i od samego początku była powodem licznych dysput, krytyki i kontrowersji. Powodami były nieliczne homeopatyczne provingi wykonane z substancjami izopatycznymi i nie stosowanie się ich do hahnemannowskiej zasady podobieństwa symptomów (similia similibus curantur). W ciągu kolejnych lat izopatia ulegała rozwojowi i przemianom. Czasami nazywana jest “homeopatyczną immunoterapią”[1][2]. W izopatii zakłada się, że układ odpornościowy człowieka zostaje pobudzony do walki z chorobą przez podanie dawki przyczyny lub produktu choroby, na którą skarży się pacjent[3], odpowiednio spreparowanej w roztworze homeopatycznym.
Leki izopatyczne
Leki izopatyczne wykonuje się (identycznie jak leki homeopatyczne) przez rozcieńczanie i dynamizowanie czynnika wywołującego chorobę. Przy czym stosowane czynniki wywołujące chorobę mogą być zarówno zakaźne (bakterie, wirusy, wydzielina zakaźna lub inny materiał organiczny), jak i niezakaźne (pyłki kwiatowe).
Materiałami służącymi do wykonania leków izopatycznych mogą być: krew żylna lub w rzadkich przypadkach menstruacyjna, mocz, wydzieliny organizmu ludzkiego, tj. ślina, leukorrhea, wodniak, przesięk. Wyprodukowanie leku izopatycznego dla indywidualnego pacjenta odbywa się ręcznie i według ścisłych reguł i w związku z tym jest kosztowne, gdyż wymaga dużego nakładu czasu i pracy. Pierwszy roztwór wodny w procesie produkcji leku izopatycznego z materiału pobranego od pacjenta powinien zostać poddany sterylizacji. W praktyce stosowane są także niezindywidualizowane leki izopatyczne wykonywane fabrycznie, np. izopatyczne roztwory sezonowych wirusów grypy i izopatyczne roztwory pyłków kwiatowych.
Rodzaje izopatii
Wyróżnia się dwa rodzaje leczenia izopatycznego:
- autoizopatyczne (podawanie pacjentowi preparatu przygotowanego z niekoniecznie chorobotwórczej wydzieliny jego własnego organizmu, np. potu, krwi, moczu lub kału w celu zniesienia blokady i pobudzenia do samoleczenia)
- heteroizopatyczne (podanie pacjentowi preparatu przygotowanego z czynnika obecnego na zewnątrz, który wywołał chorobę u pacjenta, np. pyłki kwiatów, roztocza domowe, czynniki zakaźne)
Zastosowanie
Leczenie izopatyczne może być stosowane, gdy podczas anamnezy zostanie stwierdzone, że złe samopoczucie u pacjenta zaistniało:
- po zaszczepieniu,
- po danym leku,
- po kontakcie z daną substancją, np. wypełnieniu zębów amalgamatem.
Ponadto leczenie izopatyczne jest stosowane w przypadku alergii i nietolerancji pokarmowych. Preparaty autoizopatyczne są podawane głównie w celu odblokowania siły życiowej, a także w przypadku zakażenia Candida albicans.
Homeopatyczne leki izopatyczne mogą być zastosowane w celu odtrucia w zatruciu metalami ciężkimi lub odtrucia organizmu osoby, która była uzależniona od narkotyków.